Ayers Rock, 01/07/2011

De gebakken poetsen van de Aussies.

't Is 4 uur 's nachts en ik kan niet slapen, tezeer nagenietend van een unforgettable day.


We stappen uit het vliegtuig van Sydney naar Ayers Rock, en worden verwelkomd door een prachtige blauwe hemel en een stralende zon boven de typisch Australische rode aarde.
Nu nog juist de 2 jeeps oppikken en weg zijn we. 2 jeeps? Neen, want op tpapierke van de Aussies staat er 1 jeep, en wel tot 11 juli ipv 20 juli, en terug in Ayers Rock ipv Darwin.
Na de deskundige uitleg van onze gedreven chauffeurs, waarvan de Aussie women niets verstaan, komt alles uiteindelijk in orde, met een grote smile. Dat was poets number one.

We trekken langs ongekende wegen (er is er maar 1 en toch vinden we de weg niet) , richting Katja Tjuta ( betekent many heads, ttz 36) ofte Mount Olga's. We stoppen aan een look out, met een prachtig zicht op the Olga's voor ons, en de befaamde Uluru rechts van ons, 50 km verder. Stel u voor, een immense vlakke steppe, zover je kijken kan, en dan plots een knalrood oranje monoliet, die zomaar uit de grond schiet.

We nemen de Walpagorge walk (= wind), en wat we dan zien, heeft geen naam. Steile rode wanden, 274 harmen groot. Vanaf nu rekenen we in 'harmen' ipv meters. 1 harm
= 2 meter. Je moet het maar eens doen, op een smal brugje lopen en naar omhoog kijken naar die steile wanden. Je zou van minder omgekeerde hoogtevrees krijgen. Of heeft dat iets te maken met het feit dat we hier met ons hoofd naar beneden lopen?
Elk waterplasje wordt gefotografeerd door Harm (zeldzaam in de woestijn, zowel de plassen als de Harm), en elk steentje door Guillaume.
Geniet van het aanzicht, en luister naar die stilte......van de Japanse toeristen.

Tijd voor de sunset. We vliegen aan de linkerkant van de baan naar de lookout van Uluru. En daar staat hare majesteit, nog in volle rode glorie, in de laatste zonnestralen. De voorbereidingen worden getroffen, onze jonge fotografen kruipen op het dak van de jeep, camera in aanslag, en Xavier vindt zijn statief, de slurf van de jeep. Na veel gepruts en geregel staat zijn camera eindelijk juist gericht voor het verschijnsel van de ondergaande zon.
Het moment breekt aan, met de vinger op de knop, klaar voor het fenomeen van de dag, .... verschijnen de eerste toeristen in het vizier, en dan nog en nog.

We genieten van de natuurlijke voorstelling, onbeschrijfbaar. En het valt ons op dat de nacht niet valt, maar stijgt. Voorafgegaan door een prachtige opkomende blauwroze nevel over de ganse vlakte, enkel onderbroken door Uluru zelf.
Er komt geen einde aan de fotoshoots. En licht in het hoofd van al die schoonheid, wordt elke vrouw giechelend tot schaterend in de lucht gesmeten door haar respectieve partner... en zoon (zucht). En de winnaar is..... Aurélie! die de hoogste toppen bereikt, meer dan 1 harm hoog! ( snapt 'em?)

Met het zicht op de laatste sporen van de opkomende nacht, rijden we naar het hotel. Toch gemakkelijk hè, als de kamers op voorhand geboekt zijn !
Alle kamers? Neen, want 1 kamer staat niet op tpapierke van de Aussie woman. We tonen onze vouchers van zowel het Belgisch reisbureau als haar Aussie correspondent, maar toch ging ze ons eerst doen bijbetalen voor een bijkomende kamer. Met de leuze ' we maken er het beste van', en 'no worries mate',kloppen we op de toonbank, en zo komt alles toch in orde. Dat was poets number two. Die Aussies toch, met hun speAussie for ...(4)
For the healthy... Zou ik zeggen; dergelijke reis moet je niet meer betrachten boven de 60 meen ik, tenzij je gezondheid nog prima is natuurlijk! Ieder zwak puntje wordt hier genadeloos beproefd...nbeetje zoals...bij zwangerschap?!
Vandaag, vrijdag 1 juli, Territory day alhier, dus feeststemming, van Sydney naar Yulara, in the Outback van the 'provincie' Northern territory, waar actueel (sinds een 5 tal jaar) een luchthaven(tje) voor jaarlijks 400.000 toeristen is aangelegd.
Daar krijgen we beschikking over 2 ECHTE jeeps...met 2 reservebanden (eentje dienstig om in brand te steken als we ergens problemen hebben, als hét communicatiemiddel bij uitstek....; verder n luchtslurf om door twater te rijden, stevige bull-bar (om Dingo's, Kangoeroe's en dergelijke mee omver te rijden)& elk een CB-zender, doch ...met gebroken antenne's, zodat mijn Walkie-talkies veel verder reiken dan die dingen (slechts 'n 150 m); een GPS heb je nie nodig blijkbaar...er zijn slechts weinig (asfalt)wegen ...
Het rare van rijden in Australië is niet alleen het links rijden, maar het noorden kwijt zijn, omdat de zon daar staat op de middag...enfin: oriëntatie!
We brengen nog 'n bezoek aan de Olga's of Kata Tjuta, 36-hoofdig massief, doch vermoedelijk één grote monoliet, oudste berg van de wereld, waar de natuurkrachten de ijzerhoudende gesteenten gebeeldhouwd hebben tot enorme hoofdachtige rode gevaarten; hieel spechiaal!
We hebben ook nog kunnen genieten van de sublieme zonsondergang aan de Uluru, of Ayers Rock, THE landmark van de Aussies; Camera's in aanslag, om tmooiste moment vast te kunnen leggen, maar we waren niet alleen...ik zal enkele 'loeties' moeten weg fotoshoppen die bruutweg in mijn schoon opgezet cameraveld kwamen staan...alsof er in heel Australië op dat moment geen één ander plaatsje was... Maar we hebben wel veel gelachen, alsof de zonsondergang de gekste trekken van ons doet ontwaken...
In ons Outbackhotel genoten we van 'n fantastisch buffet, met waarempel oester, krab, zalm, reuzegarnalen, naast crocodil, kangoeroe en...varkenslapjes; ja, raar he, wie denkt er nu aan varken in the outback???
Have sweet dreams...ciaal gevoel voor humor.

Maar al die probleempjes vallen in het niets, na die prachtige, onvergetelijke dag.
Voor de ongeruste ouders : everybody 's happy, everybody 's fine!

Greets to everybody in Belgium!
Francoise and the fellowship of down under