Mount Hart, 12/07/2011

En de stand is....

Om 7.30u aangezet richting Tunnel Creek en Windjana. Tunnel Creek was een unieke ervaring. Een natuurlijke tunnel onder een loodzware rots van 45 harmen groot. Na een stevig ontbijt op de motorkap van de jeeps, wringen we ons tussen rotsblokken die kriskras door en over elkaar liggen, ons amper de plaats latende om den entree, amper 1,5 harmen breed, van de tunnel te bereiken.
En dan komt het. Een open ruimte vol stalagtieten van 7,5 harmen breed (den entree, niet de stalagtieten), nodigt ons uit om verder te ploeteren door ijskoud water tot boven kniehoogte. Onze beentjes zijn juist lang genoeg om onze short droog te houden. Maar het loont echt de moeite. We komen uit op een plaats met zicht op de hemel, want een gedeelte van de rots is onlangs naar beneden gedonderd, ttz zo'n miljoen jaar geleden. Door het dak, of het plafond of hoe moet je dat noemen van de tunnel, schieten zomaar wortels door, die hun weg zoeken naar het water. Ge weet wel, dat ijskoud water waar we doorgeploeterd zijn. We zien nog juist in de donkerte voor ons, of liever horen, een watervalleke. De uitgang is nog een paar honderd meter verder, maar we besluiten om rechtsomkeer te maken. Want bij gebrek aan toeristen voor ons, weten we niet hoe diep het water is.


We zetten onze tocht verder richting Windjana, en wat zien we plots voor onze jeep huppelen? Juist! Een kangoeroe! Hoera, hoezee, want jeepke nr 1, met Xavier aan boord, heeft dat geluk weer niet gehad! De stand is nu: 3-0 voor jeep Bruno.


Windjana : een torenhoge muur, van 55 harmen hoog, uitsluitend gevormd door fossielen van prehistorische dieren. We stappen door een spleet en komen uit op een oase van rust en stilte. Zelfs de kaketoes houden zich vrij rustig. De Lennard river slingert door het landschap, vnl bevolkt door Caroline haar 'freshies'. Ze liggen roerloos op de oevers te relaxen of te 'zennen', maar houden ons niettegenstaande wel degelijk in de gaten.

Want wee u als ge iets te dicht bijkomt. Dan hoort ge plots een gegrom, of tiillen ze hun lieftallig kopje lichtjes omhoog. Te zeggen dat dit de oudste overlevende reptielen zijn van de wereld. Met het beeld van schone sacochkes voor onze ogen, keren we terug richting carpark. We ontmoeten een jong gezin Gentenaars, die al 5 jaar in Brisbane wonen, om professionele redenen. Hij is nl verbonden aan de universiteit. Ze komen nog een laatste keer genieten van het prachtige, uitzonderlijke landschap van Australië, want in augustus keren ze definitief terug naar België. Het zal wennen zijn voor die mensen, en het moet een zware beslissing geweest zijn. Maar de plicht aan de Gentse universiteit, en de ver wonende familie roepen.

We blijven ondertussen op jacht naar de unieke Kimberleykunst. We herinneren ons nog een prachtig galerijtje een eindeke terug op de Gibb Riverroad. Maar waar was da weer? Uiteindelijk, na 100 km gereden te hebben en nog steeds niets gevonden te hebben besluiten we rechtsomkeer te maken. Dus weer brute pech! Vooral dat die kunststijl zeer lokaal gebonden is.
Maar het zien van een kangoeroe langs de baan, die wel bereid is te poseren voor een unieke foto, want jeep Xavier heeft die weer niet gezien, maakt veel goed en brengt de kangoeroestand uiteindelijk op 4-0 voor jeep Bruno! Haha! Ploeg Xavier maakt zich sterk door te zeggen dat ze een maraboe gezien hebben. Ok, maar wat is er Australischer? Een kangoeroe of een maraboe? Wees eens eerlijk. Non mais, sans blagues!

We doorkruisen de prachtige King Leopoldranges (jawel, genoemd naar onze koning Leopold 2), om uiteindelijk aan de 50 km lange oprit van Mount Hart te komen. Met de ondergaande zon in de ogen, doorkruisen we vele kreekjes, om uiteindelijk na meer dan 1 uur, bekende omgeving te bereiken. In volle verwachting Taffy weer eens te ontmoeten, krijgen we het deksel op onze neus, want Taffy moved on to the North. De idyllische Mount Hart is overgenomen door de Western Australia Government, en de ziel is een klein beetje weg. De nieuwe geranten doen dat absoluut niet slecht, maar het zijn geranten, en niet meer Taffy die ons zo trots een rondleiding op 'zijn' Mount Hart zou gegeven hebben. We genieten toch van een lekker 3-gangen menuutje, om daarna moe, maar voldaan in ons bedje te kruipen.

See you later, freshies!
Francoise (ge weet wel, van die winnende jeep!)

PS : dank aan mijn voodoomaster, om mij eindelijk een beetje gerust te laten, want ik voel mij eindelijk beter, en vele groetjes.