Kings canyon

Kings Canyon, 03/07/11

Poor fishies!

Oeioeioei! Veel te laat opgestaan. Dat is zo als ge wilt voortgaan op uw biologische klok, die langs geen kanten meer klopt door de vele uren tijdsverschil.

Na een verkwikkend doch verwarrend ontbijt, want wat is nu continental en express continental en express iets anders? En dit alles dan nog in zelfbediening?, verkennen we de diepe kloof van Kings Canyon. In tegenstelling tot de diepe kloven van Australië die we in het verleden bezocht hebben, zijn dit opgaande wanden die de Canyon vormen. 2 loodrechte wanden, met tussenin een oase van ghost gums, ofte witstammige eucalyptusbomen.

We maken kennis met de eerste unsealed road, of dirt road, in feite een goed geprepareerde blauwe piste, met hier en daar een verraderlijke 'dip' ( putteke) gevolgd door een 'crest' (topje) waar men niet kan over zien. Genaamd de 'Meereenie loop', 50000 harmen lang, volledig gelegen in Aboriginal land, waar men zich volledig aan de Aboriginal regels moet houden, en dus onderweg niet kan of mag stoppen, en waarvoor een vergunning vereist is. En die loopt door een vlakte waar maar geen einde aan komt, zonder huizen, of andere vorm van bewoning. Geen spoor van communities, hoewel die er wel zijn. Hier en daar onderbroken door één of andere bergketen, met de meest bizarre vormen.

Zonder kleerscheuren komen we aan in Gosse Bluff, een immense meteorietkrater, omgeven door een oeroud gebergte die de wanden van de krater vormen.
We trekken verder naar Ormiston gorge, nu slechts een poel, maar in het regenseizoen een heuse waterloop. Een poel vol dooie vissen ,zoals de leden van de fellowship denken. Alle leden? Neen, want 1 lid ( laten we haar F.noemen), had in de motten dat die visjes niet dood waren ,maar zich in het droog seizoen ingraven in de modder voor een relaxte winterslaap, tot het regenseizoen hen terug voldoende water bezorgt om deftig te kunnen zwemmen. We zagen zelfs een visje discreet knipogen naar ons van : you got it ma'am! Voor de ongelovige Thomassen onder jullie, zie boekje Lonely Planets, Australië, kweet nie meer welke blz. want mijn boek ligt in de auto en ik ben te moe om erom te lopen.

We checken in in Glen Helen, waar we 11 jaar geleden ook onze intrek namen. Niet veel veranderd, behalve dat de slaapcontainers van toen, nu echte kamers zijn geworden. De schikking en zelfs het meubilair, zijn gelijk precies hetzelfde gebleven.

Greets,
Francoise (ik kan mijne c cédille maar niet vinden op mijnen iPad) en Co.

Ok, na veel gezeur en gezaag vanuit België gaan we jullie uiteindelijk toch foto's doorsturen zeker? Maar 't zal niet gemakkelijk zijn, want we hebben er nog niet veel, slechts 700 per fotograaf, en er zijn er maar 4.