West mc Donald Ranges, 04/07/2011
(sorry voor de grote letters maar ik heb mijn leesbrilleke niet op en ik moet toch weten wat ik schrijf!)
Gorgeous those gorges!
Wat is er zaliger dan wakker te worden met een zicht op de West-Mac Donald ranges, knal voor uw deur, prachtig verlicht door een opgaande zon!
We zijn al de toeristen voor, en verkennen op ons ééntje de Ochre Pits. Miljoenen jaren oude rotsen, in golvende horizontale lijnen van verschillende kleuren. De Aboriginals gebruiken deze okers, vermengd met water, voor hun bodypainting en andere schilderingen.

We blijven de (weinige) toeristen voor in Serpentine gorge. Een lang, kronkelend baantje leidt ons naar een kruispunt, links omhoog (maar dat weten we nog niet) naar een lookout, en rechtdoor naar de gorge. We volgen eerst het paadje naar de lookout, dat plots een beetje en dan nogal veel steil omhoog gaat. Caroline en ik vinden al gauw dat het welletjes is, en dat we van hieruit ook al een prachtig zicht hebben op de omliggende immense omgeving. We beslissen dus efkes te pauzeren en te wachten op de rest van de compagnie, die dapper verder tert. Gelukkig helpt een flink uit de kluiten gewassen jongeman ons terug naar beneden, door ons één voor één te dragen. ('t is nie waar hoor, maar we hebben onze ventjes da wijsgemaakt, dus nie verklappen hé, want ik denk dat ze erin gelopen zijn!).
Wij, Caroline en ik, terten ondertussen dapper verder naar de gorge, als echte padvinders. Een idyllische oase van witte eucalyptusbomen in een bijna billabong ( want toch een beetje stromend water) en een billabong is een waterplas in een voor de rest uitgedroogde rivier ; tegen een achtergrond van oranje rotsen en onder een felblauwe hemel. Onze compagnie vervoegt ons uiteindelijk om de nodige kiekjes te maken en ons over de bèremoeilijke plas te helpen oversteken.
Volgende gorge is Ellery Creek, een bijna uitgedroogde kreek, die in het regenseizoen een verfrissende poel blijkt te zijn, als de temperatuur boven de 50 graden klimt.
We spurten naar Chandley Chasm, een nauwe kloof, waarvan de wanden juist over de middag kortstondig belicht worden door de zon. We blijken te vroeg te zijn, maar in feite zijn we te laat, want de zon draait hier via het noorden. Je zou voor minder het noorden - of is het het zuiden ? - kwijt zijn

Over een goed onderhouden geasfalteerde baan, rijden we richting Hermansburg, zonder amper tegenliggers tegen te komen. In de verte zien we gecontroleerde bosbranden. Het zien van een overreden dier (dingo of arend?) doet ons wees gegroetjes en onze vaders prevelen, voorgedragen door Guillaume in het Duits. Hoe hij er maar niet in slaagde van niet gebuisd te zijn voor Duits, we snappen er niets van.
Jammer genoeg herkennen we Hermansburg nog amper. De kern van het dorpje is een museum geworden, want historisch erfgoed, want een vroegere missie, waar de aboriginal kindjes bekeerd werden tot de lutheriaanse godsdienst. Het vroegere leven rond het kerkje, zoals wij het 11 jaar geleden gekend hebben, is verplaatst naar een community juist buiten het stadje. De art gallery waar de aboriginal artiesten zelf hun kunstwerk aanprezen, maakt nu deel uit van het museum, zonder aanwezigheid van enig artiest. Kunstwerken hangen nu gewoon aan de muur of aan het wasrek, te koop aan ongeziene prijzen.
Ietwat ontgoocheld keren we terug naar Alice Springs. Gelukkig passeren we nog Simpsons Gap, want het zien van de talrijke 'rock wallabies' zal veel goed maken. We begeven ons in stilte naar de kreek, uitkijkend naar de lang verwachte eerste marsupilian, maar ook die laten zich niet zien. Toeristen beu gezien? De recente bosbranden ontweken? We kunnen het hen niet eens vragen, want we hebben er geeneen gezien.
Na 3 dagen outback, zitten we voor even terug in de bewoonde wereld van Alice Springs.
Slaap lekker allemaal, of moeten jullie nu opstaan?
Francoise en ....