In het land van de kangoeroes.
'stunning' Bell Gorge. We vroegen ons al af, wat stunning eigenlijk betekende. Reden genoeg om zelf eens te gaan kijken dus. We rijden de oprit weer af (is dat nu dan een afrit?), in 50 min., daar waar we in de donker meer dan 1.30 u over deden.
Na 20 km Gibb Riverroad, moeten we weer dezelfde richting uit, want we zijn eigenlijk rond een bergketen aan het rijden. 30 km dirt road verder komen we aan op de carpark. We volgen het wandelpaadje klasse 4 van moeilijkheidsgraad, dus niet gemakkelijk, want echt vol steenblokken en nogal steil naar beneden. Maar de omgeving is wel heel mooi, we lopen eigenlijk in een droge rivierbedding. En dan plots... de openbaring! Een prachtige, immense kreek, met watervallen en al. Degenen die hun zwemgerief aanhebben, zijn natuurlijk de gelukkigen, want ge kunt er dus echt in baden hé. We zijn daar niet bij, maar kruipen toch letterlijk, want het is niet gemakkelijk, in het water tot kniehoogte. En dat doet deugd, want het is hier echt warm. De thermometer duidt 40 °C aan. Dus slip, slep, slop is hier zeker een noodzaak! 2 leguanen, elk op hun eigen rots, houden ons in de gaten. De ene is fotogenieker dan de andere, want hij draait zich echt naar de camera, zijn kopje mooi opgeheven.
Dat is dus wat 'stunning' betekent, iets dat zodanig mooi is, dat er geen woorden voor zijn.
We zetten onze route verder naar Mount Elisabeth. Zoals gewoonlijk, onderschatten we de afstand en de tijd (om 5 uur is het hier donker), en komen we in den piekendonker aan de afslag naar Mount Elisabeth. Ewel, als ge denkt dat 30 km minder is dan 50 km, forget it. We blijven maar rijden, zonder te weten waar naartoe, en er komt maar geen einde aan de weg. Een paar keer denken we een lichtje in de duisternis te zien, maar het is puur gezichtsbedrog. Eindelijk, na meer dan 1 uur rijden, zien we echt licht in de duisternis. Het is maar 6.15u, maar je hebt de indruk dat het al veel later is. We zijn ook juist op tijd voor de dinner. We installeren ons aan de tafel, en voelen plots iets nat en plakkerig op ons been. We kijken verschrikt wat het is, en na een korte gil springt een kikkertje weg. Die lelijke deugniet! Kan ie dat niet eerst eens vragen?
De avond wordt echter meer dan goed gemaakt, wanneer een jonge dame met een babykangoeroe in een flanellen zakje verschijnt, en ons de kleine joey (zoals ze de kleine kangoeroetjes noemen) toevertrouwt. Gewoon zalig! Wie had dat verwacht? We zijn al gans de tijd op zoek naar kangoeroes in het wild, we houden zelfs een serieuze competitie, en dan maak je zoiets mee. De kleine schat heeft helemaal geen schrik. Hij wast zich maar op los, steeds op dezelfde plek, en ook ons hand en arm tussendoor, maar ja hij moet nog zoveel leren.
De kids waren ondertussen al gaan douchen, maar bij het horen van dit heuglijke nieuws, verschenen ze al rap weer op het toneel. Aurélie pakt de kleine over, en een beetje nadien mocht ze hem zelfs de fles geven! En zuigen dat ie deed, onze kleine Marley! Man, man, man.
De mensen van de homestead hier, vangen kleine weeskangoeroetjes op. Momenteel hebben ze er 7. Marley is de jongste, 7 maanden oud. Hij is hier toegekomen aan 3 maanden en was toen amper 15 cm groot. De anderen zijn Lea, Chloe, Joey, en de rest ben ik vergeten.
Moe van al het wassen en het zuigen valt ie in slaap in Aurélie haar armen. We besluiten hetzelfde te gaan doen.
Ciao bambini!
Francesca .......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten